نظام حکمرانی اسلامی، رسالت اصلی خود را عمومی سازی و تحقق احکام الهی میداند و این مهم میسور نخواهد بود مگر به مشارکت تمام ظرفیتهای عامه در جریان تبلیغ دینی. تاکنون امر تبلیغ کمتر به عنوان کنشی اجتماعی فهم و فرض میشد ضمن آنکه پس از رویکردهای تبلیغ فردی(فرد به فرد) نوع نگاه به فرایند تبلیغ، نگاهی مدیریتی(تحت عنوان مدیریت تبلیغ) بود. در این پژوهش اولاً به عنوان امر سیاسی ـ اجتماعی و ثانیاً در پرتو مفهوم حکمرانی بررسی و تحلیل خواهد شد و در نهایت به این پرسش، پاسخ داده میشود که حکمرانی(مداخله در امر عمومی) تبلیغ، چگونه با استمداد از ظرفیتهای عامه انجام میشود. روش پژوهش حاضر از نوع مروری و با مدل مرور ادبیات سنتی یا روایی است و در آن ادبیات حوزه حکمرانی تبلیغ با اتکا به مقالاتی که در دو پایگاه اطلاعاتی نورمگز و پرتال علوم انسانی بود جستجو و بررسی شد و نهایتاً موضوع حکمرانی تبلیغ بر پایه شرایط علّی، راهبرد، شرایط زمینه ای، موانع و پیامدها صورتبندی و توصیف شد. یافته های پژوهش حاضر سرشت و بنیاد حکمرانی تبلیغ با اتکا به مشارکت عامه را حکمرانی مفاهمه ای دانسته و سه جزء حکمرانی مفاهمه ای در امر تبلیغ را در فرم، مداخله فرهنگی؛ در زمینه، هم سخنی؛ و در محتوا، اجتماع بر امر جامع دانست. نتیجه پژوهش نیز آن بود که دولت برای مداخله فرهنگی در امر تبلیغ نیاز به جامع سازی امر تبلیغ دارد و فرایند جامع سازی باید با اتکا به مسئله مندسازی موقعیت تبلیغ، ارزشیابی فرایند و برآیند تبلیغ، اولویت تبلیغ عملی بر بیانی، ارائه الگوی جدید، مداخله تسهیل گرانه در امر تبلیغ و نهایتاً تمرکز بر فرایند تبلیغی بیش از برآیند و غرض تبلیغ دنبال شود.